"ಅಯ್ಯೋ, ಕ್ಷಮಿಷಿ ಮಹಾಸ್ವಾಮಿ. ನಾನು ಅಸ್ಟೊಂದು ದೊಡ್ಡ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅಲ್ಲ. ನನ್ನ ಲೇಖನಕ್ಕೆ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಅದೇ ಸರಿ ಅನಿಸ್ತು, ಅದಕ್ಕೆ ಹಾಕಿದೆ. ಅಸ್ಟೆ."
ಸರಿ, ನೇರವಾಗಿ ನಡೆದ ಘಟನೆಗೆ ಬರ್ತೀನಿ.
ನಮ್ಮ ಊರಿಂದ ೩೫ ಕಿಲೋಮೀಟರು ದೂರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬೆಟ್ಟ ಇದೆ. ಆ ಬೆಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೇವಸ್ಥಾನವಿದೆ. ಆ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಶ್ರಾವಣ ಸೋಮವಾರಗಳಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಜನ ಹೋಗ್ತಾರೆ. ಆ ದಿನ ರಾತ್ರಿ ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದು, ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹಿಂದಿರುಗುತ್ತಾರೆ.
ಒಂದು ಶ್ರಾವಣ ಸೋಮುವಾರ ನಾನು, ನನ್ನ ತಮ್ಮ ಹಾಗು ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರು ಸೇರಿ ಹೋಗಿದ್ವಿ.
ಸಾಯಂಕಾಲದ ವೇಳೆಗೆ ದೇವರ ದರ್ಶನ ಆಯ್ತು.
ರಾತ್ರಿ ಚನ್ನಾಗಿ ಒಂದು ಹೋಟೆಲಿನಲ್ಲಿ ಊಟ ಮಾಡಿ, ದೇವಸ್ತಾನದ ಆವರಣದಲ್ಲಿದ್ದ ದೊಡ್ಡ ಸಭಾಂಗಣಕ್ಕೆ ಹೋದೆವು. ದೇವಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ಬರುವ ಭಕ್ತರು ರಾತ್ರಿ ಅಲ್ಲೇ ಮಲಗೋದು. ಸಭಾಂಗಣ ಕಿಕ್ಕಿರಿದು ತುಂಬಿತ್ತು. ಹೇಗೋ ನಾವು ಅಲ್ಲಿ ಮಲಗಲು ಜಾಗ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆವು.
ಅಲ್ಲೇ ಕೂತು, ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಸ್ನೇಹಿತರೆಲ್ಲ ಸೇರಿ ಹರಟೆ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡಿ, ಅಲ್ಲೇ ಮಲಗಲು ಸಿದ್ದರಾದೆವು.
ಆಸ್ಟರಲ್ಲಿ ನನ್ನೊಬ್ಬ ಗೆಳೆಯ "ಲೋ, ನೀರು ಚಲ್ಲಿ ಬಂದು ಮಲಗೋಣ, ಯಾರಾದ್ರೂ ನೀರು ಚಲ್ಲೋಕೆ ಬರ್ತಿರಾ ?" ಅಂತ ಕೇಳಿದ.
ಅಲ್ಲೇ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಮಗುವಿನ ಜೊತೆಗಿದ್ದ ಮಹಿಳೆಗೆ ಅದು ಕೇಳಿಸಿತು, ಆಗ ಆ ಮಹಿಳೆ ಹೇಳಿದ್ಲು:
"ಅಣ್ಣ, ನೀರು ಚೆಲ್ಲಬೇಡಿ, ದಯವಿಟ್ಟು ಇಲ್ಲಿ ಕೊಡಿ.
ಮಗುಗೆ ಬಾಯಾರಿಕೆಯಾಗಿದೆ. ನೀರು ಕುಡಿಸಲು ಆಸ್ಟು ದೂರ ಹೋಗ್ಬೇಕು,
ನೀರು ಚೆಲ್ಲಿ ಯಾಕೆ ವೇಸ್ಟ್ ಮಾಡ್ತಿರ ?, ಇಲ್ಲಿ ಕೊಡಿ,
ಮಗುಗೆ ಕುಡಿಸ್ತೀನಿ"
ಆಗ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆಲ್ಲ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ನಗು ಬರುತ್ತಿದ್ದರೂ ತಡೆದುಕೊಂಡು, ಹೀಗೆ ಹೇಳಿದರು.. "ಅಕ್ಕ, ಈ ನೀರು ಕೆಟ್ಟು ಹೊಗಿದವೇ. ಇವು ಕೊಡಿಯಲು ಯೋಗ್ಯವಲ್ಲ."
ಅಂದಹಾಗೆ... ಮೂತ್ರ ವಿಸರ್ಜನೆಗೆ ನಮ್ಮ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ "ನೀರು ಚಲ್ಲೋದು", "ಟ್ಯಾಂಕ್ ಕಾಲಿ ಮಾಡೋದು" ಅಥವಾ "ಹಾಡು ಹಾಡೋದು" ಅಂತ ಹೇಳ್ತಿವಿ.
ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ಬಾಯ್ಬಿಟ್ಟು ಹೇಳಲು ನಾಚಿಕೆ ಆಗುತ್ತೆ ಆಲ್ವಾ...?
